Þjóðerniskennd og handbolti.

Stórkostlegur sigur gegn franska landsliðinu í gær. Það er alltaf jafn gaman þegar svona lagað gerist. Þvílík samstaða hjá liðinu.

Þjóðin stendur saman sem aldrei fyrr þegar svona vel gengur. Maður fyllist stolti og þjóðerniskenndin flæðir um líkamann, ef það má orða það svo.

Á svona stundu þá hugsa ég alltaf: "Djöfuls vitleysa að hætta að æfa handbolta þegar ég var unglingur. Ég sem var svo efnilegur."  Ég þótti gríðarlega efnilegur í vörn, fékk tvisvar sinnum brottvísun í fyrsta leiknum mínum á Legomótinu í Mosfellsbæ og rauða spjaldið í þeim næsta. En batnandi mönnum er best að lifa. Á næsta móti fékk ég ekki eina brottvísun heldur fékk dæmt vítakast þegar ég var að brjótast í gegnum hina gríðarsterku vörn ÍR strákana. Að sjálfsögðu tók ég sjálfur vítakastið. Stillti mér upp á vítapunktinn og skaut boltanum efst í hægra hornið, þvílíkt mark! "Nei nei nei alveg rólegur kallinn minn" kallaði dómarinn. "Ekki fyrr en ég flauta." bætti hann við. Jæja, þetta var hálf vandræðalegt og setti mig út af laginu. Svo gall flautan og ég dúndraði boltanum í átt að markinu. Markmaðurinn átti ekki séns í boltann enda fór hann svo hátt yfir markið að Lego auglýsingaskiltið, sem hékk yfir markinu, hreyfðist úr stað. En ég var nú bara 10 ára þegar þetta átti sér stað.

Næstu 4 ár sem ég stundaði handboltann gengu mun betur fyrir sig og ég passaði mig á því að taka vítaskotin hjá mér til sérstakrar endurskoðunar bætti þau til muna.

Þess vegna hugsa ég alltaf þegar ég horfi á íslenska landsliðið í handbolta: "Maður gæti nú verið þarna. Í það minnsta sem áhorfandi fullur af þjóðerniskennd.